Gertruda Babilińska

---

Życiorys

Gertruda Babilińska była najstarszą z ośmiorga dzieci pracownika poczty. W wieku zaledwie 19 lat opuściła rodzinne strony i rozpoczęła nowe życie w Warszawie w poszukiwaniu możliwości zawodowych. Przed wybuchem II wojny światowej znalazła zatrudnienie jako niania dla dwójki dzieci w zamożnej rodzinie. Jej pracodawcy proponowali jej wspólną emigrację na stałe do Palestyny, jednak Gertruda zdecydowała się pozostać w Polsce.

Następnie podjęła pracę u żydowskiej rodziny Stołowickich, którzy zamieszkiwali w pałacu w Alejach Ujazdowskich. Bezpośrednio po przybyciu do ich domu, jej głównym zadaniem była opieka nad córką zalewającą dniem w radości. Niestety, dziecko zmarło, co dla Babilińskiej i rodziny było ogromnym ciosem. Pomimo smutku, kontynuowała swoją pracę, w szczególności dbając o zdrowie Lidy Stołowickiej, która potrzebowała wsparcia i towarzystwa po stracie dziecka. Gertruda pełniła również rolę sekretarza w rodzinnej firmie.

W 1936 roku rodzina Stołowickich doczekała się nowego potomka, a Gertruda powróciła do roli niani dla ich syna. Wybuch konfliktu zastał pana Stołowickiego we Francji, zaś jego żona, próbując dotrzeć do niego wraz z synem Michałem oraz Gertrudą, dotarła jedynie do Wilna. Niestety, po otrzymaniu wiadomości o śmierci męża, kobieta sama zapadła na zdrowiu i zmarła. Przed śmiercią powierzyła Gertrudzie opiekę nad Michałem, prosząc, by po zakończeniu wojny pomogła mu dotrzeć do Palestyny.

Gertruda, wyznająca katolicyzm, sumiennie wypełniła wolę swojej zmarłej chlebodawczyni i stała się opiekunką chłopca, który przez całą niemiecką okupację uchodził za jej syna. Aby ułatwić im przetrwanie, zdobyła dla niego fałszywe dokumenty oraz zaświadczenie ochrzczenia. W trudnych czasach okupacji zarabiała między innymi na życie, pisząc po niemiecku petycje w imieniu ludności, co pozwoliło jej na wymianę tych dokumentów na żywność. Gertruda nie zapomniała jednak o innych potrzebujących i pomagała również Żydom uwięzionym w wileńskim getcie.

Po zakończeniu wojny, Babilińska z Michałem wyruszyła w wieloetapową podróż do Izraela, a ich transport docelowy miał miejsce na statku Exodus w 1948 roku. Osiedlili się na nowym miejscu, gdzie Gertruda pracowała jako sprzątaczka, aby zapewnić godne życie sobie i swojemu przybranemu synowi. Mimo tego, że była głęboko wierzącą katoliczką, wychowała Michała w tradycji judaistycznej, co stało się ważnym elementem ich nowego życia.

W dniu 4 czerwca 1963 roku, za jej niezwykłe działania w ratowaniu życia, Gertruda Babilińska została uhonorowana tytułem Sprawiedliwej wśród Narodów Świata. To niezwykłe wyróżnienie dowodzi odwagi i determinacji w obliczu niewyobrażalnych trudności. Babilińska znalazła wieczny spoczynek w Tel Awiwie, na cmentarzu Kiriat Szaul. Michał Stołowicki, ocalony przez Gertrudę, na stałe osiedlił się w Nowym Jorku.

Odniesienia w kulturze

Podróż oraz życie Gertrudy Babilińskiej zostały szczegółowo przedstawione w dziele napisanym przez Ramę Orena, które w całości poświęcone jest jej postaci. To istotny wkład w dokumentowanie jej osiągnięć i wpływu na kulturę.

W roku 1997 Barbra Streisand zaangażowała się w produkcję filmu fabularnego, który opowiada historię Gertrudy Babilińskiej. Film nosi tytuł Rescuers: Stories of Courage: Two Women i został wyreżyserowany przez Petera Bogdanovicha. W rolę Gertrudy wcieliła się Elizabeth Perkins, co przyczyniło się do popularyzacji jej postaci w mass mediach.

---

Oceń: Gertruda Babilińska

---